واقعه   /wɑqiʌ; woqijʌ; wuqijʌ; oqijʌo/

  (وا-قِ-عَه؛ وو-قِ-یَه؛ وُ-قِ-یه؛ او-قِ-یه)

  ووقیه، وقیه، اقیه

  ا ,     n

  موعظه یی بسیار اندوھگین به نثر که معمولاً توسط ذاکر یا آخندی از فوق منبر در باره رویداد ھای سوگناک کربلا به آواز جھر برخوانده میشود، و در طی آن، مبارزات ارزنده امام حسین (ع) و یاران و اھلبیت ایشان مورد ستایش و ستمگریھای یزید بن معاویه مورد نکوھش قرار میگیرد (این حماسه بیمانند اصلاً بروز ۔1 محرم یا عاشورای سنه 61 ھ ق اتفاق افتاده است) ۔

occurence, event; sorrowful sermon in prose, usu. spoken by a clergyman from a mosque pulpit regarding the tragic events of the Karbala massacre (10 th Oct., 680 AD), in which the struggles of Imam Hussain and of his companions and family are highly approved of and the atrocities of Yazid, the Ommiad king, are intensely reproved

Source:

<Ar. waqi'a